Niedziela w Czarnymlesie [Dominika i Denitsa]

Pobudka o 6.30!

Za nami kolejny dzień badań w terenie Czarnegolasu. Jak ten czas szybko mija! Pamiętam jak pakowaliśmy walizki i przygotowywaliśmy sprzęt niezbędny do prowadzenia badań, a tymczasem za nami już prawie półmetek wyprawy w teren.
Dzień dla nas - badaczy rozpoczął się dość wcześnie, ponieważ postanowiliśmy wybrać się na nabożeństwodo kościoła ewangelickiego, która rozpoczynała się dość wcześnie. Zostaliśmy ciepło przyjęci przez pastora, który wyróżnił nas i poinformował wiernych o naszej obecności, co było miłym akcentem dla każdego z nas.
Kolejnym ważnym aspektem była msza w świątyni katolickiej, które odbyło się w południe. Po liturgii każdy z nas wybrał się na obserwację terenu w celu poszukiwania kolejnych rozmówców, którzy chętnie porozmawialiby o Czarnymlesie. Istotnym wydarzeniem tego dnia był mecz piłki nożnej, na którym zebrały się tłumy kibiców - młode pokolenia, rodziny z dziećmi, ale i seniorzy, którzy bardzo interesują się tym rodzajem rozrywki.
Po paru dniach badań w tej miejscowości możemy śmiało stwierdzić, że mieszkańcy są bardzo uprzejmi oraz życzliwi, w wielu przypadkach bardzo dobrze znają historię tego miejsca, a dokładniej wieś, w której mieszkają. Bardzo fascynujące jest to, że wszyscy są pozytywnie nastawieni do innych osób, są bardzo otwarci i serdeczni.
Ostatnim elementem mojego dzisiejszego pobytu w tej miejscowości była rozmowa jaką przeprowadziłam z przesympatyczną panią Zofią, rdzenną mieszkanką Czarnegolasu. Spotkanie to było dla mnie szczególnym przeżyciem i z pewnością zapadnie mi na długo w pamięci.
Powrót do Czarnegolasu był bardzo przyjemny, słoneczko, które nie opuszczało nas przez cały dzień dodało nam sił na przyjazd do naszego tymczasowego miejsca zamieszkania. [Dominika]

Wnętrze kościoła ewangelicko-augsburskiego, fot. D. Macioszek

Dlaczego Pan Kazimierz nie śpi?

Pan Kazimierz nie śpi, ponieważ szuka bunkra. A my z kolei nie śpimy, ponieważ jeszcze szukamy naszego miejsca w terenie. Co nas łączy? Oczywiście, że uroczy Czarnylas.

Dzień trzeci zaczął się w pięknym kościele ewangielickim, gdzie mimo zimna panowała przychylna atmosfera i po nabożeństwie ludzie chętnie nam opowiadali o ewangeliźmie i podzielili się z nami swoimi historiami. Następnie przyjął nas bogato ozdobiony kościół rzymokatolicki, gdzie mogliśmy uczestniczyć w rekolekcjach parafialnych.
W dawne czasy Czarnegolasu zaprowadził nas pan Kazimierz poprzez swoją kolekcję zdjęć i niesamowite opowieści. Zaprezentowała nam się panna młoda i część ulicy na początku wsi, przez którą codziennie dojeżdżamy, także dawne koło gospodyń wiejskich, obóz pracy i jeszcze więcej ciekawostek, o które będziemy w dalszym ciągu dopytywać. Przed naszymi oczami nieustannie odsłaniają się nowe i nowe tematy, relacje, miejsca, a razem z tym i nowe wątpliwości, jeszcze więcej pytań i pole do rozmów.
Pewnie się zastanawiasz dlaczego pan Kazimierz szuka tego bunkra i co to ma wspólnego z Czarnymlasem. Ta historia brzmi prawie jak legenda i pan Józef (tak, właśnie ten sam pan z pierwszego dnia) o tym opowiadał, podczas dzisiejszej rozmowy. Ten bunkier jest gdzieś w lesie i na pewno istnieje, gdyż szwagier pana Józefa, kiedy miał 4-5 lat latał tam i go pamięta, ale lasy porosły, zmieniły miejsca i teraz nie mogą go znaleźć. A pan Kazimierz, lokalny regionalista, nie może się z tym pogodzić. Przecież historia Czarnegolasu nie byłaby kompletna bez tego bunkra. A czy nam się uda znaleźć zagadkowy, czarnoleski bunkier?